Zgodnie z moim tegorocznym postanowieniem noworocznym, o którym pisałam w podsumowaniu zeszłego roku, przeczytałam kolejny tytuł Joanny Bator. W ubiegłym roku sięgnęłam po Gorzko, gorzko. Mimo obszerności łyknęłam ją bardzo szybko i wiedziałam już, że na pewno będę wracać do tej autorki. Ma świetny język i potrafi zbudować niepowtarzalny klimat.
Dlaczego akurat Ciemno, prawie noc?
W zasadzie to nie wiem. Książki zazwyczaj wypożyczam z biblioteki, a akurat najnowszej powieści Bator Ucieczki niedźwiedzicy nie było dostępnej, więc wybrałam starszy tytuł. Tę powieść często widziałam jako polecaną i na pewno dobrze ocenianą. Nic dziwnego, autorka dostała za nią Nike w 2013 roku.
O czym opowiada ta historia?
Reporterka Alicja Tabor wraca do swojego rodzinnego Wałbrzycha po kilkunastoletniej nieobecności. Planuje napisać reportaż o zaginięciach dzieci, które miały miejsce w mieście w ostatnim czasie. Pobyt w rodzinnym domu to też okazja do rozliczenia się z przeszłością, rodzinnymi sekretami i nieprzepracowanymi traumami. Bogactwo wątków, nieoczywiste postacie, wątki historyczne i szczypta magii tworzą niepowtarzalny klimat. Tak kojarzący mi się już z historiami, które tworzy Joanna Bator.
Mocna strona powieści
Uważam, że konstrukcja historii jest bardzo silną jej zaletą. Akcja rozkręca się stosunkowo powoli. Z początku myślałam, że to będzie coś na wzór historii kryminalnej. Autorka dość późno odkrywa wszystkie karty i łączy wątki, które ukazują sedno historii.
Według mnie to ogromny atut, bo w historię można się bardzo łatwo wciągnąć. Jest trochę mrocznie, mocno tajemniczo. Nie brakuje wątków z przeszłości, o których główna bohaterka wcześniej nie miała pojęcia. Czyta się naprawdę świetnie!
Moja ocena: ★★★★★★★☆☆☆
Joanna Bator Ciemno, prawie noc
Jeśli chcesz wesprzeć moją działalność na blogu, postaw mi wirtualną kawę. Przecież wiadomo, że kawa i książki to duet doskonały. Dziękuję za Twoje wsparcie!
