Irytująco wciągająca

Zazdrosna, zaborcza, nazbyt ambitna, nielojalna i czasami nieszczera. Taka zdaje się, momentami, być tytułowa genialna przyjaciółka w pierwszym tomie powieści Eleny Ferrante.

Wszystko zaczyna się w momencie, gdy dojrzała kobieta na wieść o zaginięciu swojej przyjaciółki z dzieciństwa, wraca wspomnieniami do dnia, kiedy się poznały i bardzo dokładnie przedstawia początki ich znajomości oraz wczesną młodość, ukazując w ten sposób pełen obraz osoby, jaką była zaginiona.

Przyjaciółka głównej bohaterki zdawała mi się być czasami bardzo irytująca, bo sprawiała wrażenie świadomej manipulatorki, cwanej i nie zawsze szczerej wobec osoby, która darzyła ją sympatią i zaufaniem.

Książka bardzo przyjemnie oddaje klimat Włoch z lat 50. i 60. Akcja rozgrywa się w Neapolu i toczy linearnie od niewinnego, choć nie zawsze łatwego, dzieciństwa głównych bohaterek aż po lata młodzieńcze i powolne wkraczanie w dorosłość.
Powieść pokazuje realia edukacji, zdobywania wykształcenia i podejmowania wielu ważnych życiowych wyborów w tamtych latach. Nie brakuje tam przemocy, wyraźnych podziałów społecznych, borykania się z problemami finansowymi oraz oczywiście pierwszych miłości.

To pierwszy z czterech tomów książki i myślę, że będę czytać dalej, bo książka jest naprawdę lekka i wciągająca.

Jeśli chcesz wesprzeć moją działalność na blogu, postaw mi wirtualną kawę. Przecież wiadomo, że kawa i książki to duet doskonały. Dziękuję za Twoje wsparcie!